Czarodziejka z Londynu | „Księga Luster” Adam Faber

Magia jest potężną siłą, która napędza świat.

O książce dowiedziałam się tuż po jej premierze i już wtedy przyciągnęła moją uwagę. Trochę obudziła moją wewnętrzną srokę – okładka autorstwa Tojko jest po prostu cudowna. Trochę też przez to, że ostatnio cierpiałam na osobisty deficyt magii w książkach. Wiedziałam, że porównanie Kronik Jaaru do cyklu J. K. Rowling to jeden z zabiegów marketingowych, ale i tak oczekiwałam na możliwość zapoznania się z tą historią. Oczywiście, Kate Hallander nie jest Harrym Potterem w spódnicy, bo Adam Faber wykreował zupełnie inny świat. Ale czy sprostał on moim oczekiwaniom?

Fery i ich wiedźmy często rodzą się w zbliżonym czasie, pod tym samym niebem, które łączy ich losy.

Kate jest zwykłą nastolatką, na co dzień mieszka ze swoją ciotką w Londynie i ma przyjaciółkę, Mel. Jej życie się zmienia, gdy dzięki pewnej Księdze i innym wydarzeniom, na które nie ma wpływu, przenosi się ze szkolnej łazienki do dziwnej, ale niesamowitej krainy – Jaaru...

Fion jest zwykłym ferem, który na co dzień mieszka ze swoją rodziną w Jaarze i zajmuje się magią. Jak każdy fer i on jest połączony z czarownicą, lecz jeszcze nie miał okazji jej poznać. Jego życie się zmienia, gdy pewna nimfa Erato ma swój plan, który oprócz niego obejmuje również niczego nieświadomą Kate…

Czy to wszystko mogło być tylko złudzeniem? Czy mogło się jej tylko śnić?

Zresztą... Jawa czy sen – jakie to miało znaczenie?

Spodobał mi się pomysł na świat Jaaru, równoległy do świata zwykłych ludzi, przepełniony magią i niezwykłymi stworzeniami. Jednak nie mogłam przywiązać się do głównych postaci, za bardzo mnie irytowało ich zachowanie. Szczególnie nie przypadła mi do gustu Kate, co okazało się dla mnie ogromną wadą całej historii. Jednorożec Jewis to chyba jedyny bohater, którego zaczynałam lubić, a niestety było go zdecydowanie za mało. Nie do końca też wgryzłam się w całe zamieszanie związane z Erato i poczynaniami naszych bohaterów w udaremnieniu jej niecnych planów.

Sama akcja Księgi Luster toczyła się dosyć szybko, a można było bardziej skupić się na wątkach pobocznych. Autor miał duże możliwości dotyczące rozbudowywania otaczającego świata, ale chyba nie wykorzystał tego w pełni. Rozumiem, że to jest dopiero pierwsza część, ale warto było nad tym pomyśleć, aby czytelnik mógł mieć czas naprawdę pokochać Jaar. Ponadto w oczy rzuciło mi się kilka błędów logicznych. Możliwe, że większość ich nie zauważy albo nie przywiąże do nich szczególnej wagi, jednak mi przeszkodziły w odbiorze powieści.

Nie jestem pewna, czy sięgnę po następne części. Prawdopodobnie tak się nie stanie. Mimo tego, że fajnie byłoby jeszcze raz polatać na olbrzymim motylu albo posłuchać tajemniczych przepowiedni Babci Annwynn, Księga Luster nie zachwyciła mnie. Możliwe jednak, że młodszym czytelnikom bardziej przypadnie do gustu.

Czytaliście pierwszą część Kronik Jaaru? Jak oceniacie, może Wam się bardziej podobała? 😉

źródło okładki: materiały wydawnictwa Czwarta Strona