Usłysz mnie | „Bez słów” Mia Sheridan

Nie mogę cię zawołać. Proszę, nie uciekaj ode mnie.

Miało być tak pięknie.

Autorka, której książki stają się bestsellerami...

Dobre oceny...

Zachwyty w recenzjach...

Nominacja na Książkę Roku Lubimyczytać.pl 2016…

Bree Prescott chce uciec. Chce po prostu oderwać się od rzeczywistości, choć na chwilę zostawić przeszłość za sobą. To dlatego postanawia na jakiś czas osiedlić się w pewnym spokojnym miasteczku. Ale na swojej drodze spotyka Jego.

Archer Hale. Outsider. Zdystansowany. Milczący. Uciekający przed ludźmi. Dziewczyna szybko staje się nim zafascynowana.

Sam pomysł na fabułę nie był wcale zły. Może nie odkrywczy, ale miał w sobie potencjał na coś więcej. Samotnik obarczony „niewypowiedzianym” cierpieniem i ona, która mogła mu pomóc wyjść z bezpiecznej skorupy, którą stworzył do ochrony przed ludźmi. Oboje pragnący uporać się z bolesną przeszłością. Co poszło w takim razie nie tak?

Przyniosłeś ciszę, najpiękniejszy dźwięk, jaki słyszałam, bo cisza była tam, gdzie byłeś ty.

Nie spodobało mi się to, jak została poprowadzona ta historia. Pełno w niej nic niewnoszących powtórzeń, które doprowadzały mnie do przewracania oczami. Przy lekturze zdarzało mi się nie raz ziewać i mruczeć pod nosem „ale to już było”. Nudziłam się, kiedy autorka raczyła nas kolejnym z rzędu opisem stroju dnia Bree, która znów wybierała się nad wodę. O wiele lepiej byłoby też, gdyby autorka ilość scen erotycznych przekuła na ich jakość… Nie przywiązałam się do głównych bohaterów. Ktoś polecił mi tę książkę mówiąc, żebym koniecznie zaopatrzyła się w chusteczki. Tymczasem nie przydały mi się ani razu. Nie czułam emocji postaci, ani też do postaci. Zupełnie nie tęskniłam do nich w przerwie między czytaniem. Mało rozbudowani zostali bohaterowie drugoplanowi. Wydaje mi się, że sąsiadka Bree pojawiała się tylko wtedy, kiedy trzeba było zapchać dziurę w tekście przed następną sceną łóżkową. Ponadto, bardziej zainteresowała mnie sama przeszłość Archera, jego rodziców oraz przeszłość Bree, niż akcja rozgrywająca „tu i teraz”.

Od kiedy go poznałam, uświadomiłam sobie, 

jak wielu fantastycznych rzeczy na co dzień nie dostrzegamy -

a wystarczyłoby na chwilę zamilknąć, zamiast wciąż napawać się brzmieniem własnego głosu.

Zdecydowanie uważam, że Mia Sheridan nie wykorzystała potencjału, jaki drzemał w tej historii. Miała duże możliwości, a potraktowała tę powieść tak schematycznie, tak miałko, że mnie to wręcz zabolało. Liczyłam na coś głębszego, poruszającego – nic takiego nie dostałam. Bez słów to dla mnie płaskie czytadło, a sama autorka zraziła mnie do siebie i nie wiem, czy jest w stanie to naprawić.

Czytaliście lub macie zamiar przeczytać tę książkę? 😉

źródło okładki: wydawnictwo Otwarte