Pamiętaj o oddechu | „Powietrze, którym oddycha” Brittainy C. Cherry

Pokaż mi cienie, które nie dają ci spać.

Nie ukrywam, że moje oczekiwania co do tej książki były duże. Miała dobre oceny, zebrała pozytywne opinie. Dotyczyło to całego cyklu. Tak, Powietrze, którym oddycha należy do serii Elements. Żywioły. To pierwszy tom, ale każdy z nich opowiada historię innych bohaterów. Miałam zacząć moją przygodę z autorką od trzeciej wydanej w Polsce części, czyli Wody, która niesie ciszę. W dużej mierze przyczynił się do tego najbardziej zachęcający opis, ale też Monika z my book mood, która przeczytała ją przede mną i również pozytywnie się o niej wypowiadała (recenzję znajdziecie tutaj). Jednak w końcu zdecydowałam się, aby przeczytać wszystkie części „po kolei”. I moje oczekiwania bardzo zderzyły się z rzeczywistością….

Życie to nie bajka. To grecka tragedia.

Na psychice Elizabeth głęboko odcisnęła się rodzinna tragedia. W młodym wieku straciła ojca, a jej matka próbowała wyrzucić z pamięci przeszłość, wpadając przy tym w kolejne męskie ramiona. Liz, już jako dorosła kobieta, przeżywa kolejny wstrząs. Jej mąż ginie, zostawiając ją i ich córkę, Emmę. Elizabeth jest zrozpaczona śmiercią Stephena i nie wyobraża sobie życia jak dawniej, skoro jej „dawniej” było przepełnione miłością mężczyzny, którego już nie ma. Jednak po roku przebywania u matki, postanawia wrócić do starego domu i przyjaciół. Wtedy poznaje Tristana, sąsiada przeżywającego własne nieszczęście – utratę żony i synka... Arogancki, nieuprzejmy i mający powszechnie złą opinię, wyzwala jednak w Elizabeth emocje, których dawno nie czuła. A połączyło ich cierpienie…

Ból był przerażający, niebezpieczny, prawdziwy, był dobry. Czułem się dobrze w okropny sposób. Boże, bardzo to lubiłem. Wręcz uwielbiałem.

Cholernie kochałem ból.

Już po przeczytaniu kilku stron czułam się podekscytowana. Liczyłam na wzruszającą historię, którą będę przeżywać długo po skończeniu powieści. Tylko, że nawet ciężko mi było dotrwać do jej końca. Okazało się, że często pojawiający się tu humor jest zupełnie nie w moim guście, a momentami czułam się, jakbym czytała coś pokroju 50 twarzy Greya (którego na dodatek wspomniano). Może kogoś rozśmieszył, ale u mnie wywoływał tylko zażenowanie. Liczyłam na poruszającą podróż, która wyciśnie ze mnie choć kilka łez smutku. Chciałam, żeby bohaterowie odnaleźli w sobie nawzajem nadzieję. Nie rozumiałam ich początkowego postępowania. Moje myśli krzyczały do nich: „skoro wiecie, że źle robicie, to dlaczego, do licha, nadal w to brniecie?!”

Czasami życie jest dziwne. Musisz się pogodzić z tą dziwacznością i mieć nadzieję, że znajdziesz innych dziwaków, którzy ruszą z tobą do przodu.

Po połowie książki wręcz błagałam o zaskoczenie, które pozwoli zmienić moje zdanie przynajmniej odrobinę. Wtedy Liz i Tristan uświadomili sobie pewne sprawy, więc myślałam, że może być lepiej. Niestety, im bliżej zakończenia, tym więcej melodramatycznych dialogów, które doprowadzały mnie do ciągłego przewracania oczami. Można wyciągnąć kilka dobrych cytatów, ale wydają się być dobre tylko oddzielone od powieści. Według autorki sceny prowadzące do finału miały chyba być emocjonujące, ale wyszło do bólu schematycznie. Żadna sytuacja nie zaskoczyła mnie, wszystko przewidywałam z dużym wyprzedzeniem. Nawet epilog.

Zdecydowanie nie podzielam zachwytów nad tą pozycją. Czy książka z gatunku New Adult nie powinna wykazywać się większą... dojrzałością? O miłości i bólu można przecież mówić na tyle pięknych sposobów. W mojej opinii Powietrze, którym oddycha to powieść mocno przeciętna. Możliwe, że dam jeszcze szansę Brittainy C. Cherry, ale na pewno jakiś czas odczekam, zanim sięgnę po następne części.

źródło okładki: materiały wydawnictwa Filia